Μετά τήν προδοτικήν ἕνωσιν Φερράρας - Φλωρεντίας οἱ Βυζαντινοί ἐγκατέλειψαν τήν Ἰταλίαν διά τήν ἐπιστροφήν των εἰς τήν πολιορκουμένην Πόλιν. Ό αυτοκράτωρ παρέλαβε τόν ἄγιον Μάρκον εἰς τό αύτοκρατορικόν πλοῖον. Ύστερα ἀπό ταξείδι τριῶν καί ήμισυ μηνῶν ἔφθασαν τελικώς εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν. Ἐκεῖ οἱ κάτοικοι ἐδέχθησαν μέ αἰσθήματα ἐχθρικά καί άπεδοκίμασαν τούς υπογράφοντας τήν ἕνωσιν, άλλ' ἐπεδοκίμασαν καί ἐτίμησαν τόν άγιόν μας καί ώς αναφέρει ὁ υβριστής του γραικολατῖνος επίσκοπος Μεθώνης Ἰωσήφ «ό Εφέσου ειδε τό πλήθος δοξάζων αυτόν ώς μή ύπογράψαντα καί προσεκύνουν αΰτώ οι όχλοι καθάπερ Μωϋσεΐ καί Ααρών καί εύφήμουν αυτόν καί άγιον άπεκάλουν» (ΡG 159, 992).

Ὁ απλός λαός τοΰ Θεοΰ προσέβλεπεν εἰς τόν άγιον Μάρκον ώς τόν μόνον ἱεράρχην πού είχε τό θάρρος καί τήν ἱκανότητα νά υπεράσπιση τήν Ὁρθόδοξον πίστιν του. Ἐγνώριζεν ήδη ὁτι αρκετοί πού υπέγραψαν τήν ε'νωσιν είχαν δωροδοκηθή άπό τόν πάπαν, ἐνώ τά χέρια τοΰ Μάρκου ήσαν καθαρά.

Ὄταν ὁ αυτοκράτωρ απεφάσισε νά πλήρωση τόν πατριαρχικόν θρόνον, έστειλε αντιπροσώπους του εἰς τόν άγιον Μάρκον παρακαλών αὐτόν νά δεχθῆ τό ὐψηλόν αξίωμα τοΰ Πατριάρχου, άλλ' ὁ άγιος μας ήρνήθη. .