Οἱ μακαριστοί ἁγιορεῖται γέροντες: Διανιήλ Κατουνακιώτης, Θωμᾶς Μικραγιαννανίτης καὶ Γαβριὴλ Διονυσιάτης ἀποκαλοῦσαν τὸν πρώην ἁγιορείτην ἱερομόναχον Σαχάρωφ: πράκτορα τῶν Ἐγγλέζων.
Ἐάν ἐξετάσωμεν μὲ ὀλίγων καλὴν διάθεσιν, καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα μὲ ἀγάπην πρὸς τὴν Ἀλήθειαν καὶ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν μας, αὐτὸν τὸν ἱσχυρισμὸν θὰ διαπιστώσωμεν ὅτι, ὄντως ὁ «πρώην» βουδιστὴς Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ ἦτο πράκτωρ. Ἄλλωστε καὶ ὁ λίαν ἀγαπητὸς πνευματικός του υἱὸς καὶ «γκουροῦ», ὁ ψευδοϊερεὺς Μπάλφουρ ἦτο ἀνώτατον στέλεχος τῶν Ἀγγλικῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν τόσον κατὰ τὴν διάρκειαν τῶν «ἱερατικῶν του καθηκόντων» εἰς Ἀθὴνας (1936-1941) ὅσω καὶ τῶν μουφτιφικῶν(1) του καθηκόντων, τῶν στρατιωτικῶν του εἰς Αἴγυπτον (1941-1943) καὶ Ἑλλάδα (1943-1947).
Ὁ Σαχάρωφ ἐσχεδίαζε τὴν φυγὴν του ἐξ Ἁγίου Ὄρους μεθοδικῶς. Αὐτὸ δὲ γίνεται ἀντιληπτὸν ἀπὸ ἐπιστολὴν ποὺ στέλλει ὁ Μπάλφωρ ἀπὸ τὴν Βρεταννικὴν Πρεσβείαν τῶν Ἀθηνῶν τὸν Ὀκτώβριον τοῦ 1945.
Εἰς αὐτὴν κατ’ ἀρχὰς τὸν «συμβουλεύει» νὰ μὴν ἀφήσῃ τὸν Ἄθωνα!!! Ἐν συνεχείᾳ δὲ τὸν ἐνημερώνει ὅτι ἐὰν ἐρχόνταν εἰς τὰς Ἀθήνας τὸν Σεπτέμβριον τοῦ 1945 δὲν θὰ τὸν εὕρισκε ἐπειδὴ ἀπουσίαζε εἰς τὴν Ἀγγλίαν! (Ἀρχιμ. Σωφρονίου, Ἀγώνας Θεογνωσίας - Ἡ ἀλληλογραφία τοῦ γ. Σωφρονίου μὲ τὸν Δ. Μπάλφουρ - Ἔσσεξ Ἀγγλίας, Ἱερὰ Πατριαρχικὴ καὶ Σταυροπηγικὴ Μονὴ Τιμίου Προδρόμου, 2006, σ.393). Ἀσφαλῶς δὲν θὰ ἐκατέβαινε ὁ Σαχάρωφ ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος εἰς τὰς Ἀθήνας, μίαν πόλιν ποὺ ἐπικρατοῦσε τὸ χάος, διὰ νὰ συνομιλήσῃ μὲ τὸν ὑπαρχηγὸν τῆς Ἰντέλλιτζενς Σέρβις διὰ τὸ «ἄκτιστον φῶς». Τὸ ἐνδιαφέρον του τότε ἦτο στραμμένον πρὸς τὸ κτιστὸν φῶς» τῶν Παρισσίων!!! Ὁ «προϊστάμενος» του Μπάλφουρ ἐφρόντιζε νὰ τοῦ ἀποστέλλῃ εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος τὰ δἐματα μὲ διάφορα ἀγαθά, τὰ ὁποῖα ὁ Σαχάρωφ ἐχρησιμοποιοῦσε καὶ ἔγραφε εἰς αὐτὸν τὸν ἱερόσυλον, ὅτι τοῦ ἦτο: «ἀφάνταστα ευγνώμων» (Αγῶνος Θεογνωσίας, σ.309). Οὕτως ἐπεριφρονοῦσε τὸ γραφικὸν: «Ἔλαιον δὲ ἁμαρτωλοῦ μὴ λιπανάτω τὴν κεφαλὴν μου (Ψαλμ. 140,5)».
Τὸν Ἀπρίλιον τοῦ 1946, ὁ Σαχάρωφ - ἀφοῦ εἶχε συνεννοηθεῖ μὲ τὸν Μπάλφουρ – παίρνει ἐξαπατώντας τοὺς Βατοπαιδινοὺς ἐπιτρόπους: «τρίμηνον ἄδειαν ἀπουσίας διὰ νὰ μεταβῆ εἰς Ἀθήνας πρὸς ἐκτέλεσιν μιᾶς εἰκονογραφικῆς παραγγελίας» (Ἱερὰ Μεγίστη Μονὴ Βατοπαιδίου, Γέροντας Σωφρόνιος ὁ Θεολόγος τοῦ ἀκτίστου φωτός: Πρακτικά διορθοδόξου ἐπιστημονικοῦ συνεδρίου. Ἅγιον Ὄρος: Ἱερὰ Μεγίστη Μονὴ Βατοπαιδίου, 2008, σ.89). Διερωτᾶται κάθε ἁπλὸς Χριστιανὸς, πῶς εἶναι δυνατὸν ἕνας πνευματικὸς πολλῶν ἁγιορειτικῶν μονῶν, ἕνας μύστης τοῦ «ἀκτίστου φωτός», ἀφήνει τὴν ἀγγελικὴν πολιτείαν τοῦ Ἄθωνος καὶ κατεβαίνει εἰς τὴν πολυτάραχον καὶ αἱμάσσουσαν - ἀπὸ τὴν προδοσίαν τῶν Ἄγγλων – πόλιν τῶν Ἀθηνῶν, διὰ νὰ «ζωγραφίσῃ» ἐπὶ παραγγελίᾳ εἰκόνας!!! Βεβαίως ποτὲ δὲν ἐξετελέσθῃ τοιαύτη ἀνύπαρκτος παραγγελία! Ἐν τῷ μεταξύ ὁ ταγματάρχης Μπάλφουρ ἐκανόνισεν τὰ πάντα διὰ τὴν μεγάλην ἐξ Ἁγίου Ὄρους «ἀπόδρασιν» τοῦ Σαχάρωφ.
Ὁ Σαχάρωφ οὕτως μετὰ ἀπὸ ἕνα ἔτος τὸν Μάρτιον τοῦ 1947 ἐξαπατώντας καὶ πάλιν τοὺς ἐπιτρόπους τῆς Βατοπαιδίου, ὡς γνήσιος πράκτωρ, παίρνει ἄδειαν ἵνα μεταβῇ: «Εἰς Παρισσίους τῆς Γαλλίας πρὸς ἀποπεράτωσιν τῶν ἀνωτέρω θεολογικῶν αὐτοῦ σπουδῶν καὶ ἀπάνοδον εἶτα εἰς τὰ ἴδια» (Πρακτικά Βατοπαιδίου, σ.90). Ποτὲ ὅμως ὁ Σαχάρωφ δὲν ἀποπεράτωσε ἀνωτέρας θεολογικὰς σπουδὰς, ἀφοῦ δὲν εἶχε τελειώσει κατωτέρας τοιαύτας εἰς τὸ παρελθὸν!!! Καὶ ποτὲ ἔκτοτε δὲν ἐπανῆλθε εἰς τὰ ἴδια οὔτε διὰ ἐπίσκεψιν!!! Τὸ ἴδιον ἔτος ἀφοῦ ἐξεπλήρωσε ἐπιτυχῶς τὴν σκοτεινὴν καὶ βέβηλον ἀποστολὴν του εἰς τὴν Ἑλλάδα, ἀνεχώρησεν καὶ ὁ ταγματάρχης Μπάλφουρ ὡς διπλωματικὸς πλέον ὑπάλληλος διὰ νέαν θέσιν εἰς τὸ ἐξωτερικὸν.
Τὸ 1958 ὁ Σαχάρωφ ἀφοῦ ἀπέτυχε παταγωδῶς νὰ ἱδρύσῃ «μικτὴν ἱερὰν μονὴν» εἰς Παρισσίους, μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ πανίσχυρου πλέον φίλου καὶ προστάτου του Μπάλφουρ παίρνει ἄδειαν μεταναστεύσεως διὰ τὴν Ἀγγλίαν μαζὶ μάλιστα μὲ δύο «καλογραίας τοῦ καὶ μερικοὺς νεαροὺς! Εἶναι ἐντυπωσιακὸν διὰ τοὺς μὴ γνωρίζοντας τοὺς Βρεταννοὺς, πῶς ὁ ἴδιος ὁ τότε ὑπουργὸς Ἐσωτερικῶν τῆς χώρας R.A. Butler ὑπέγραψε προσωπικῶς τὴν ἄδειαν εἰσόδου τοῦ Σαχάρωφ καὶ τῆς συνοδείας του σημειώνοντας εἰς αὐτὴν χαρακτηριστικῶς: «Δῶστε στὸν ἀρχιμανδρίτην Σωφρόνιο ὅλα ὅσα ζητεῖ» (Ἀρχιμανδρίτου Ζαχαρία Ζαχάρου, «Ὁ Γέρων Σωφρόνιος τοῦ Essex», Πεμπτουσία, 3, 2000,27).
Ὡς Κύπριος γνωρίζω καλῶς τὴν σκληρότητα καὶ τὴν ἀπάνθρωπον συμπεριφορὰν τῶν Ἄγγλων ἔναντι τοῦ Ὀρθοδόξου κλήρου τῆς πολυβασανισμένης καὶ διχασμένης μὲ τὴν βοήθειαν των πρὸς τὸν Ἀττίλαν, μεγαλοννήσου. Δὲν ἐδίστασαν οἱ βάρβαροι αὐτοὶ Εὐρωπαῖοι νὰ ξυρίσουν καὶ νὰ φυλακίσουν ἱερεῖς (θυμᾶμαι ἀκόμη τὸν μακαριστὸν πλέον ἱερέα τοῦ χωριοῦ μου π.Χρῆστον Πιερῆν πίσω ἀπὸ συρματοπλέγματα, φρουρούμενον ὑπὸ ἡμιαγρίων Βρετανῶν στρατιωτῶν), καὶ νὰ ἐξορίσουν ἐκ τῆς νήσου ἐπισκόπους καὶ ἀρχιεπισκόπους διότι ἤθελαν νὰ παραμείνουν ἕλληνες.
Ἔχοντας αὐτὰ ὑπ’ὄψιν δύναταί τις νὰ ἑρμηνεύσῃ τὴν ἐνέργειαν τοῦ συντηρητικοῦ ὑπουργοῦ Butler ἔναντι τοῦ πράκτορος Σαχάρωφ: Ἡ κυβέρνησις τῆς Αὐτοῦ Μεγαλειότητος τῆς βασιλίσσης τῆς Μεγάλης Βρεταννίας Ἐλισάβετ τῆς Β’ ἐτιμοῦσε τὸν Σαχάρωφ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον, διὰ τὰς ὑπηρεσίας ποὺ προσέφερε – μέσω Μπάλφουρ – διὰ τὴν διασφάλισιν τῶν συμφερόντων τοῦ Βρεταννικοῦ στέμματος!!!
Μ.Π.
(Μάριος Πηλαβάκης)
24 Ἰουνίου 2009
Γενέθλιον Προφήτου Προδρόμου
καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου καὶ
Ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Παρίου
Παράρτημα:
Ὁ μακαριστὸς γέροντας Γαβριὴλ Διονυσιάτης (1896-1983) ἦτο ἡ δεσπόζουσα πνευματικὴ μορφὴ τοῦ Ἁγίου Ὄρους κατὰ τὸν περασμένον αἰῶνα. Ἡ φωνὴ του ἦτο φωνὴ τῆς πονεμένης Ρωμιοσύνης, ἀλλὰ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἰδοὺ τί γράφει μὲ πόνον ψυχῆς διὰ τὸν ὕπουλον καὶ προδοτικὸν ρόλον τῶν Ἄγγλων συμμάχων μας ἔναντι τῆς Ἑλλάδος κατὰ τὸν Β’ Π.Πόλεμον:
«Οἱ σταυρωταὶ μας οἱ Γραμματεῖς καὶ Φαρισσαῖοι τῆς ἐποχῆς εἶναι οἱ Ἄγγλοι. Αὐτοὶ γιὰ τὸ συμφέρον τους μᾶς φωνάζουν «ὠσσανά», ὅταν ἐν γνώσει τῆς καταστροφῆς μας πολεμούσαμε χάριν αὐτῶν στὴν Ἀλβανίαν καὶ στὸ Ἀλαμέϊν καὶ στὸ Ρίμινι. Καὶ ὅταν ἔγινε ἡ δουλειά τους, ἀφήσανε ἤ μᾶλλον βάλανε τὴν Ρωσσία νὰ μᾶς φορέσῃ «χλαμύδα κοκκίνην», ὅπως ὁ Πόντιος Πιλᾶτος στὸ Χριστό. Καὶ κατόπιν παρουσιάζονταν ὡς σωτῆρες, ὥστε ὄχι μόνον νὰ μὴν μένουν χρεῶσται, ἀλλὰ νὰ ζητοῦν καὶ ρέστα, διότι μᾶς ἔσωσαν, καὶ καλοκάθησαν πιὸ σταθερώτερα οἱ ἀγαπητοὶ μας... σύμμαχοι, οἱ μὲν εἰς τὴν Κύπρον, οἱ δὲ εἰς τὴν Βόρειον Ἤπειρον...» (Μοναχοῦ Θεοκλήτου, Διονυσιάτου, Ὁ Γέροντάς μου Γαβριὴλ Διονυσιάτης, Ἀθῆναι, Ἐκδοτικὸς Οἶκος «Ἀστήρ», 1987, σσ. 123-124).
1. Σπ.Β.Μαρκεζίνη, Πολιτική Ἱστορία τῆς Νεωτέρας Ἑλλάδος, Σειρὰ Β’, Σύγχρονος Ἑλλάς, τ. 4ος, Ἀθῆναι, Ἐκδοτικός Ὀργανισμός «Πάπυρος», 1987, σ.365.
Ὑπεύθυνος ὕλης Μάριος Πηλαβάκης. Τόπος ἐκδόσεως: Θεσσαλονίκη.
|
